In de Griekse mythen komen verschillende goden en halfgoden voor die nu al eeuwen als ethische gedragsvoorbeelden worden gezien. Met behulp van de Griekse mythologie kon het ontstaan van wereld, de hemellichamen, de natuurverschijnselen en de goden en mensen worden verklaard. Eeuwen geleden was de Griekse mythologie voor de Grieken dus een soort religie.
Volgens de Griekse mythologie ontstonden de aarde (Gaea) en de hemel (Uranus) uuit de grote Chaos. Uranus en Gaea herenigden zich en dit was het eerste godenpaar. Er warden toen in totaal twaalf goden geboren: zes mannelijke en zes vrouwelijke. Deze goden warden ook wel Titanen genoemd. Daarnaast kwamen uit de hereniging van de aarde en de hemel ook de Cyclopen voort.
Vervolgens herenigden de Titaan Cronus en de Titanida Rhea zich en zij kregen zes kinderen: Zeus, Demeter, Poseidon, Hera, Hestia en Hades. Deze kinderen zouden de toekomstige wereldheersers worden en Zeus en Hera warden samen de heersers van het Griekse Pantheon. De treun van Zeus stond op de hoogste berg van Griekenland (de Olympus) en hier verbleven de Titanen.
De goden daalden vaak de berg af om de mensen hulp te bieden of te straffen. Ook verwekten zij kinderen en dit waren zogenaamde halfgoden. Deze halfgoden verrichtten verschillende heldendaden. De Griekse mythen vertellen verschillende verhalen over de daden van de Twaalf Goden van Olympus.
De mythe over het oog van de cycloop vertelt het verhaal van Odysseus die samen met zijn vrienden op een eiland vol Cyclopen gevangen wordt genomen. Hij ontsnapt samen met de anderen door de bewakercycloop een oog uit te steken en dronken te voeren. Daarna binden hij en zijn vrienden zich onder de schapen van de Cyclopen en de bewakercycloop laat deze schapen uit op het moment dat hij wakker wordt. Zodra ze buiten zijn krijgen Odysseus en zijn vrienden de kans om ongezien met de schapen naar hun boot te komen en weg te varen.
Een belangrijke Griekse mythe die bij vrijwel iedereen bekend is is het verhaal over het paard van Troje. Hierbij speelde de oorlog van Troje een grote rol. Deze oorlog werd gevoerd tussen de bewoners van de stad Troje en de Grieken die deze stad wilden veroveren. Een deel van het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen die in de twaalde eeuw in de Trojaanse oorlog hebben plaatsgevonden.
Odysseus bedacht een list om de stad Troje te veroveren na tien jaar vechten. De Griekse strijders geven de Trojanen een kunstwerk van een paard als offer en vertrekken naar een eiland die verderop ligt. De Trojanen vieren de gehele nacht feest, maar ze weten niet dat de Grieken in het Paard van Troje verstopt zitten. De Grieken klimmen de volgende morgen uit het paard en nemen de stad in.
Achilles wordt vlak na zijn geboorte door zijn moeder in de rivier de Styx gedoopt. Het water uit deze rivier zorgt ervoor dat hij onsterfelijk wordt. Dit maakt hem tot een ware held. Alleen is de enkel van Achilles niet onsterfelijk, omdat zijn moeder hem hieraan vasthield.
Een vriend van Achilles vermomt zich als Achilles om de Trojanen af te schrikken. Hector heeft dit echter al snel door en vermoordt hem daarom. Dit zorgde ervoor dat hij de woede van Achilles over zich heen riep en door hem werd vermoord. De god Apollo was hierdoor woedend op Achilles en vertelde de herder Paris dat de enkel van Achilles zijn zwakke plek was. Daarna werd Achilles door de herder vermoord met een pijl in zijn enkel.
In het verhaal over de zeven granaatappelpitten uit de Griekse mythologie wordt Persephone - de dochter van de godin Demeter - door Hades in de onderwereld opgesloten. Demeter is het hier uiteraard niet mee eens en zorgt er daarom voor dat niets op de aarde nog vruchtbaar is. De god Zeus gebood toen aan Hades om Persephone aan haar moeder terug te geven.
Hades stemde hier mee in, maar Persephone moest nog wel een laatste avondmaaltijd in de onderwereld eten. Deze maaltijd bestond uit zes granaatappelpitjes. Volgens het orakel mocht ze toen echter niet meer naar boven. Zeus besloot toen dat ze voor elk granaatappelpitje dat ze had gegeten een maand in de onderwereld moest blijven. Vanaf toen kwam Persephone elke lente en zomer naar boven en ging in de herfst weer naar de onderwereld. Deze mythe was voor de Grieken een verklaring voor de verschillende seizoenen.
Sisyphos was een sluwe man die regelmatig probeerde de goden uit te dagen. Hierdoor riep hij de woede van de goden op zich af en werd Thanatos (de Dood) op hem afgestuurd. Sisyphos was hem echter te slim af en bond Thatanos vast met de ketenen die eigenlijk voor hem bedoeld waren. Ares bevrijdde Thatanos echter, omdat het hem irriteerde dat zijn tegenstanders niet meer stierfen.
Ares en Thatanos kwamen hem daarna halen om te sterven, maar Sisyphos vroeg zijn vrouw om hem niet te begraven en geen muntje voor de onderwereld onder zijn tong te leggen. Toen hij bij de onderwereld aankwam klaagde hij over zijn vrouw en Hades stuurde hem terug naar boven. De goden stuurden daarna Hermes op hem af en hij werd naar Tartaros gebracht. Daar werd hij verdoemd om tot in de eeuwigheid een zwaar rotsblok tegen een steile berg op te duwen die steeds weer naar beneden rolde.
De zoon van Theseus – Hippolytos – was verliefd op de godin van de jacht Artemis. Hij zag Aphrodite – de godin van de liefde – daarom niet staan en zij werd jaloers.Uit wraak maakte zij Phaidra – de stiefmoeder van Hippolytos – verliefd op hem. Zij komt hier echter niet voor uit, maar de voedster merkt het en vertelt dit aan Hippolytos.
Hippolytos is woedend en zijn stiefmoeder besluit daarom zelfmoord te plegen. Uit wraak laat ze een brief achter waarin staat dat Hippolytos haar heeft geprobeerd te verleiden. Zijn vader Theseus gelooft dit en verbant zijn zoon. Hippolytos krijgt daarna een vreselijk ongeval, omdat Poseidon een stier uit het water heeft gestuurd die de paarden van Hippolytos en zijn vrienden op hol deed slaan. Hippolytos raakte verstrikt in de teugels en is zeer ernstig gewond. Zijn vader is tevreden als hij dit hoort.
Artemis legt echter de gehele situatie uit aan Theseus en vader en zoon maken het weer goed. Daarna sterft Hippolytos. Artemis zweert vervolgens om de starveling waar Aphrodite het meest om geeft te doden.
