Het Burning Man Festival vindt zijn oorsprong in 1986. Drie broers staken op een zomerdag een pop in brand, dit gebeurde op Baker Beach in San Francisco en diende als vreugdevuur om de zonnewende te vieren. Waarom is niet precies bekend, maar dit groeide uit tot een terugkerend ritueel. Ieder jaar weer kwamen hier mensen op af. Uiteindelijk kwamen er zoveel mensen op af dat het strand niet genoeg ruimte bood om alle mensen te kunnen herbergen. Bovendien mocht er op het strand in San Francisco geen pop meer verbrand worden. Hierdoor is het festival verplaatst naar de woestijn. In het begin van de eenentwintigste eeuw groeide het festival uit tot een enorm evenement, er komen jaarlijks tienduizenden mensen op af.
De locatie is een van de factoren die dit festival zo bizar maakt. Het festival vindt midden in de Black Rock Desert plaats. Het is een stuk woestijn in de Amerikaanse staat Nevada. Woestijnen staan erom bekend dat het overdag zeer warm is en ’s nachts zeer koud. Zo ook in de Black Rock Desert. Waar de temperatuur ’s nachts rond het vriespunt kan liggen, is het overdag snikheet met temperaturen van rond de veertig graden.
De staat Nevada bestaat vrijwel alleen maar uit woestijn en bergen. Het rotsachtige landschap is een trekpleister voor mensen die door de Verenigde staten trekken met hun rugzak. Veel backpackers en kampeerders togen dan ook naar Nevada om het ruige landschap met hun eigen ogen waar te nemen.
Nevada staat verder vooral bekend om zijn milde regelgeving. Amerikanen hebben hetzelfde beeld van deze staat als van Nederland: alles kan en alles mag. Dit is niet heel gewoon in de VS. De soepele wetgeving op het gebied van gokken en prostitutie is een zeldzaamheid in Noord-Amerika. Het is dan ook niet raar dat een van de meest beroemde/beruchte goksteden van de VS zich in deze staat bevindt. De naam van de stad, Reno, zal bij veel mensen wereldwijd een belletje doen rinkelen. De stad is op gokgebied zo mogelijk nog bekender dan Las Vegas.
Niet alleen de locatie, maar ook de sfeer van het festival is zeer bijzonder te noemen. Eens per jaar verschijnt er op de vlakte tussen de bergen een complete stad, een stad die slechts een week blijft staan. Er komen zo’n 50.000 mensen af op het festival. Onder hen met name roadtrippers, kampeerders en andere vrijbuiters. Zij komen op dit festival af vanwege de ongedwongen, vrije sfeer die er hangt op het festival. Het festival eindigt op de Amerikaanse dag van de arbeid en begint een week eerder, op de laatste maandag van augustus.
De losse regelgeving in de staat Nevada heeft zijn uitwerking op de sfeer die dit festival kenmerkt. Het is een festival van vrijheid, blijheid en broederschap. Het doet denken aan de flower power periode in de jaren zestig. Alles kan en alles mag. Onder invloed van de muziek, kunstzinnige optredens en verdovende middelen verkeren de festivalbezoekers in een soort roes. Zelfexpressie en vrije liefde, thema’s die in de zestiger jaren ook aan de orde waren, zijn op het Burning Man Festival de norm. Bezoekers doen alles samen en delen hun bezittingen om het elkaar zoveel mogelijk op hun gemak te maken.
De oorsprong van het festival wordt op de zevende dag ‘herdacht’. Er wordt namelijk zeven dagen lang toegewerkt naar een climax: op de laatste dag wordt een enorme pop in brand gestoken. Ondanks dat de naam van het festival doet denken aan een man die verbrandt in de verzengende hitte van de woestijn, is de naam van het festival bedacht naar aanleiding van dit ritueel. De pop is de burning man en daarmee het symbool van dit festival.
De roes en de vrije sfeer op het festival zorgen ervoor dat de voorzieningen op het festival ondergeschikt zijn aan de relaxte vibe. Toch zijn de omstandigheden in de woestijn dusdanig zwaar, dat bezoekers goed voorbereid moeten zijn. De voorzieningen op het festival zelf zijn beperkt, waardoor het zeer belangrijk is dat de festivalgangers zelfvoorzienend zijn. Op het festivalterrein is bijvoorbeeld geen eten beschikbaar, dus iedereen die naar het festival gaat moet zorgen dat hij of zij genoeg eten heeft voor zeven dagen. Wel zet de organisatie bussen in, waarmee de bezoekers naar Reno gebracht kunnen worden. Hier kunnen zij dan de voorraden weer aanvullen.
De echte liefhebber van het festival wil echter geen moment van het terrein weg zijn, dus de organisatie drukt bezoekers op het hart om genoeg proviand in te slaan. De busdienst is naast een enkele koffiebar en een paar kraampjes waar men ijskoelers kan kopen, de enige voorziening die door de organisatie wordt geregeld.
Water
Naast eten is het cruciaal dat festivalgangers genoeg vocht tot zich nemen. In de woestijn droog je erg snel uit en water is een schaars goed in het droge gebied. De bezoekers moeten tevens zorgen dat zij water hebben om mee te douchen. Veel feestgangers nuttigen alcoholische dranken als bier en wijn. Omdat alcohol ervoor zorgt dat je sneller uitdroogt, moet je de hele dag blijven drinken, wanneer je dit festival bezoekt. Al met al moet je dus over flinke hoeveelheden water beschikken.
De organisatie van het festival is zich hier terdege van bewust en laat festivalgangers niet toe, wanneer zij niet voldoende water hebben ingeslagen om het zeven dagen vol te houden. De regel die de organisatie hanteert is dat bezoekers minimaal vijf liter water per dag tot hun beschikking hebben.
Slapen
Ook het slapen in een woestijn is verre van comfortabel. Door de extreme temperaturen is het moeilijk om voldoende nachtrust te kunnen pakken. In Reno zijn hotels waar feestgangers kunnen slapen. Dit is echter prijzig en het heeft het nadeel dat je van het festivalterrein af moet. Voor mensen die graag op het festivalterrein willen slapen, is een camper de beste optie als het aankomt op comfort. Deze campers zijn te huren en mogen ‘Black Rock City’ ingereden worden. Ook deze optie is echter vrij prijzig. Voor de avonturier die niet te veel geld uit wil geven is er een Center Camp opgericht. Hier kunnen bezoekers hun zelf meegenomen tent neerzetten. Zij moeten echter wel voorbereid zijn op koude nachten.
