Volgens Theodor Herzl zou een eigen staat de ideale manier zijn om Joden uit de minderheid te halen en zou dit ook een manier zijn om minachting in de toekomst te voorkomen.
Volgens Theodor Herzl zou Palestina de ideale plaats zijn om de Joodse staat te stichten. De wortels van het jodendom liggen namelijk in Palestina en de joden zijn er verdreven in de tijd van de Romeinen. Op het moment dat Theodor Herzl dit bedacht maakte Palestina nog deel uit van het Ottomaanse rijk. De ideeën van Theodor Herzl sloegen goed aan bij de Joden in Europa. De Britten hebben Palestina beloofd aan de Joden om deze aan geallieerde zijde te krijgen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werkte dit uitstekend. De Britten kregen na de Eerste Wereldoorlog het gezag in Palestina en konden op deze manier een belofte inlossen.
Joodse kolonisten zijn vanaf dit moment grond gaan kopen in Palestina. Steeds meer Joden gingen zich vestigen in Palestina en tegelijk groeide er ook verzet bij de Palestijnen. Helaas voor hen was er niets aan te doen doordat de Britten de baas waren. De Palestijnen zagen hun grond langzaam verdwijnen en de Joodse kolonisten namen het land langzaam in. In de jaren twintig heeft deze kolonisatie al tot problemen geleid.
In 1933 kwam Adolf Hitler aan de macht in Duitsland en vanaf dat moment is het aantal Joodse kolonisten nog verder toegenomen. De weerstand van de Palestijnen is op dat moment ook groter geworden. Palestijnen kwamen fors in opstand tegen de Britten en daarmee de kolonisatie van de Joden. Britse en Joodse doelen werden aangevallen door de Palestijnen en er bleef onvrede bestaan. De Britten wisten uiteindelijk vrede te creëren, maar gevoelens van wraak bleven altijd bestaan.
Steeds werd er naar oplossingen gezocht om de vrede terug te brengen. Het lukt de Britten niet om de vrede te bewaren en de Britten wilde dan ook van hun machtspositie af. De Verenigde Naties kwamen in 1947 met een oplossing in de vorm van een nieuwe verdeling. Zowel de Israëlieten als Palestijnen zouden een eigen grondgebied krijgen. De oppervlakte hing af van het aantal inwoners. Op plaatsen waar veel Joden woonden zou een Joods gebied komen en op plaatsen met veel Palestijnen een Palestijns gebied.
In 1947 waren er meer Palestijnen dan Joden. Uiteindelijk kregen de Joden toch meer grondgebied door het uitzicht op extra kolonisten. De Joden waren het eens met het plan en de Palestijnen niet. De Palestijnen vond het plan oneerlijk en de Palestijnen stonden niet achter het idee van een Joodse staat. De Palestijnen wilde Palestina in het geheel behouden.
De Britten hebben zich in 1948 teruggetrokken en op dat moment riep Israël zich uit als onafhankelijk staat. Omliggende landen zijn op dat moment in actie gekomen om Palestina van de Joden te bevrijden. Uiteindelijk pakte dit slecht uit voor Palestina en kreeg Israël een groter gebied dan zij al hadden. Bijna 1 miljoen Palestijnen zijn uiteindelijk gevlucht naar buurlanden, de Westoever en Gazastrook. Voor de Palestijnen was dit een absolute ramp en de Joden zagen deze oorlog als een strijd om hun eigen onafhankelijkheid.
In 1949 is de oorlog gestaakt en werd er vrede gesloten tussen beide partijen. Tegelijk bleef er onrust bestaan en hebben verschillende buurlanden Israël niet erkend. Een aantal keer is er opnieuw een strijd uitgebroken en kwam er nauwelijks verandering in de situatie. In 1967 heeft Israël een strijd gevoerd tegen Jordanië, Egypte en Syrië.
De Israëlieten begonnen eind jaren zestig verschillende nederzettingen te bouwen in de bezette gebieden. Israëlische dorpen en steden ontstonden bijvoorbeeld op de Westelijke Jordaanoever. De meeste religieuze Joden zijn van mening dat de Westoever hen toebehoort in verband met teksten in de Bijbel. De Joodse nederzettingen gaven opnieuw verzet en bracht geregeld gevechten of aanslagen. Steeds meer burgers in Israël werden slachtoffer van het verzet van de Palestijnen.
Vaak is er geprobeerd om te onderhandelen, maar nooit is het gelukt om tot een langdurig compromis te komen. De Palestijnen zijn in de loop der jaren radicaler geworden en wilde ook een eigen staat. Zo is er in de jaren zestig een Palestijnse Bevrijdingsorganisatie gestart om de krachten te verenigen. Het bevrijden van Palestina was voor deze organisatie altijd het hoogste doel en tegelijk zag Israël het als een terroristische organisatie waarmee men niet kon onderhandelen. Israël heeft het recht op een eigen staat ontkend en tegelijk heeft de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie Israël niet erkend.
In 1993 is de situatie veranderd en hebben beide partijen elkaar erkend binnen de Oslo-akkoorden. Israël heeft aangegeven weg te trekken uit bepaalde gebieden en de macht weer deels aan de Palestijnen te geven. Onder deze voorwaarden zou er door de Palestijnen afstand gedaan worden van geweld en terroristische aanslagen. In de Oslo-akkoorden is afgesproken dat verdere kwesties later besproken zouden worden. Onder andere wat er met Jeruzalem zou gebeuren en waar de grens precies moest komen. Ook werd er afgesproken om later over de nederzettingen te spreken. Zowel Israël als Palestina kon zich helaas niet aan de verschillende afspraken houden. De onderhandelingen zijn tot 2001 doorgezet en uiteindelijk gestrand.
In beide kampen zijn de meningen verdeeld en juist dat maakt het conflict nog complexer. Volgens experts moet er uiteindelijk een oplossing komen in het stichten van twee staten of moet men zich verenigen tot één staat.
Eén staat wordt door de Joden waarschijnlijk nooit toegestaan, want juist om deze reden is het conflict gestart. Wanneer men kiest voor twee verschillende staten is het belangrijk om beide partijen op één lijn te krijgen. Verwacht wordt dat het nog jaren duurt voor er een oplossing is.
